Duru ve Gerçek - Aşka Giriş

Güneş ışığının kapalı perdeler arkasından geniş, darmadağınık odaya sızmaya çalıştığı bir sabahtı. Duru, cumartesi günü olması itibariyle hafta içi günlere göre birazcık daha fazla uyumuştu sadece, ama çok uyumuş ya da hiç uyuyamamış gibi şişmişti gözleri. Rahatı pek de hissedilmeyen koltuğa her an kalkacakmış gibi iğreti oturmuş, kitaplığa bu kocaman gözlerle bakıyordu. Sanki bir kitap seçip hemen okumaya başlayacak gibi dursa da, aslında o kafasının içindeki yolculuğun bir parçasıydı. Yolculuk onu yönetiyor, o sadece izliyordu. Düşüncelerinin oradan oraya sıçrayıp tutunamayışlarını. Kapının çalışıyla irkildi.



Sabahın bu saati, kim ki gelen, perdeler kapalı, gün açıkmış bugün! evde dağınık! üstüme bir şey alsam mı? kapıcı mı acaba? düşünceleri aklından bir çırpıda geçerken kapıyı açmıştı bile. Sevinçle sıçradı, Gerçek'ti gelen.

Gerçek, Duru'nun çok yakın bir dostuydu ama görüşmeleri sıradan bir arkadaşlıktan biraz faklıydı böyle. Ne zaman, ne süreyle görüşecekleri belli olmuyordu. Şimdi de öyle bir zamandı ki, Duru tam da ona ihtiyacı olduğunu onu görünce anladı.

Kucaklaşmalarının ardından, Duru'nun küçük, sevimli salonunda yerlerini aldılar. Hoş beş soruları yoktu, her şeyi ama her şeyi konuşacaklardı birazdan, biliyorlardı. Duru mutfağa koşturup çay suyu koydu. Mutfaktan dönerken 'Ne iyi ettin de geldin.' dedi.
Gerçek koltuğun yanındaki sehpanın üzerinde duran kitabı karıştırmaya başlamıştı bile.
Neyin var? soruldu Duru'ya.
Nasıl anladın? cevaplandı.
Sen böyle kitaplar okumazsın, yorumlandı.
Duru, Gerçeğin onu hemen anlayacağına emin olarak sormuştu nasıl anladın sorusunu, içinde dostluğuna kendini emanet eden güvenle.
Aşık oldum, dedi Duru, soruyu cevaplamış olmak için, hissiz.
Gerçek'in gözünden kaçmadı telaş, bıyık altı güldü.
Aşk dünyanın en güzel duygusudur, dedi Gerçek sakince.
Emin misin? dedi Duru, dalgacı ses tonuyla.
Gerçek emindi ne söylediğinden, insanı insan yapan duyguydu aşk ona göre, hemen yanıtlamadı, düşünce akışlarına izin verdi.
Duru, cevabını bilir gibi sorduğu "emin misin" sorusundan şüpheye düşmüştü bile, o emin miydi acaba, neydi aşk?
Gerçek düşünce saldırısını durdurdu, "Anlatsana" diyerek.
Duru nereden başlayacağını bilemedi önce, yüzünü avuçlarının içine alıp dirseklerini dizlerine dizlerine dayayıp gözlerini yere dikti oturduğu koltukta. Gerçek sakin, sırasını bekliyordu.

Ondan hoşlanmıştım, diyerek başladı Duru sonunda, buluştuk bir gün, o kadar çok şey paylaştık ki, ben ona daha da yakın hissettim kendimi, içimden dedim ki bu adam, ben bu adamı hayatımda istiyorum ve bu adam için sabırlı olacağım.
Konuşması kesildi burada Duru'nun. Gerçekse inatla sessizdi. Sonra, dedi Duru, sonra beni öptü ve bana sarıldı. Sarıldık birbirimize her şeyi unutarak, sadece biz vardık, hiçbir şeye aldırış etmeden, sadece bizdik, sarılan ama sımsıkı, içten, kendini anneninkinden başka bir kucakta hissedebileceğinden daha rahat hissederek. Doyamadık, öpüştük yeniden ve yeniden sarıldık ve sarıldık ve öpüştük rüya gibi... O kadar o kadar güzel bir duyguydu ki, o anı ölümsüzleştirmek isterdim, hep hep sarılmak ve öpüşmek...

Sessizlik güneş ışıklarına engel değildi. Gerçek kalkıp perdeleri açtı, kaynayan suyun çaydanlıkla dansedişi onu mutfağa yöneltti, ağır adımlarıyla gidip çayı demledi ve geri gelip koltuğa sessizliğini armağan ederek oturdu. Durunun gözleri hala halıdaydı.
Sadece bir hafta sürdü, dedi. sadece bir hafta.

Ne bekledin?

Bilmiyorum, çok çok düşündüm sadece.

Ne buldun?

O kadar çok şey buldum ki...

Ne buldun bilmiyorum ama bulduklarını kazanım olarak görmelisin.

Aşk hala dünyanın en güzel duygusu sen ondan şüphe etsen, aşk yüzünden üzüldüğünü bilsen bile. Sonunda sana öğrettiği bir şeyler varsa, kısa bile olsa sana başka yerden bakmayı gösteriyorsa aşka değer, değil mi?

Çayın kokusu ve güneşin ışığı odayı tümden esir almış, günü yaşamaya davet ediyordu onları. En acı anda bile yaşam devam ediyorsa kahvaltı herkese iyi gelir, sadece bir inanış değildir bu.

Sevgi İkinci

www.hayatadokun.net ' ten alınmıştır.