Kadın Olmak Bir Köşede

"Bir köşede durmuş bekliyorum. Şu el sallayan çocukluk benimkisi mi? Ne kadar da çabuk büyümüşüm Allahım! Bu gördüklerim düş mü, gerçek mi? Ben aşık olmamalıydım bu kadar erken!”

Okul masalarında okudum aşkı. Çentilmiş tahtalara çizilmiş kalplerde, hep bize meçhul isimlerin baş harfleri… Ağaçlara kazınmıştı, hiçbir yere sığdırılamayan aşkın biçimsiz kalıpları. Ben, derslerde uyuyan garip bir dinleyici… Öğretmenin söylediği her söz, beynimde bir mahzen… En çok uykuda saklıyorum bilgileri… Hiç dağıtmadan öğrenmem gerekenleri… Her uyku yeni bir uyanıklık oluyor, dersler pekişiyor içimde öyle ki kendi kendime sorular soruyorum, bazen cevabı oluyor aşkla baktığım bir şey, bazen susuyorum. Filozof deyip dalga geçiyor arkadaşlar, konuşunca susmuyorum, aşkı bir türlü tanımlayamıyorum. Şu zaman kavramı ve sayılar olmasa her şey daha güzel olacak. Denklemlerin çekiciliği hariç, hiçbirisi beni yormayacak. “Aşkın hesabı mı olurmuş hem!” deyip geçiyorum. Aşk bölünemeyen bir gerçek, parçalamadan açıklamayı seç haydi şimdi sen de! Ama zor onu bir bütün olarak tanımlamak. Bir sürü bilinmeyene aşk deyip, bir anda anlamaya çalışmak. Ben en iyisi teneffüse çıkayım.

Şu top oyunlarını adam gibi oynamak bir nasip olmadı. Top bu kadar mı yamuklaşır ayaklarımda? Oysa eğrilik olmadı hiç, içimde taşıdığım aşkta. Hiç yalan söylemedim çok severken ben, aynalara. Teneffüs çok kısa sürüyor. Neden sevdiğimiz şeyler kısa, mecbur bırakıldıklarımız bu kadar uzun, bilmiyorum. Uyusam da derslerde, sessizce dersi sevmeyi seçiyorum. Ben de ayak uydurabilmeliyim bu b/ilgi oyununa. Geride kalmamalıyım diyorum, nice sancılardan sonra. Halk oyunları, yakan toplar ve aşk oyunları… Hepsi de bana uzak şeyler… Sadece bir şeyler keşfetmek benimkisi… Küçük anlardan mutluluklar çıkarmak öyle ki zamanı bereketlendirmeliyim her yeni şeyde. Sevdiklerimden mahzun bakışlarla çekip aldığım, o vazgeçilmez b/ilgide… Niye bu kadar sessizim? Oysa konuşunca susmak bilmez yapım. İşte, herkes kadar ben de sevgiye açım. En derin sessizlikte de, en çığırtkan söylemlerimde de uslanmıyor gizli ahım. Ben aşka aşığım.

”Ben bu kadar çabuk değişmemeliydim.” Büyüdükçe cinslere ayırmayı öğreniyorum her şeyi. K/adın olmak düşüyor kaderde payıma. Ayırmıyorum yine de kimseyi, sevimli sevimsiz diye. Ayırmıyorum renkli renksiz diyerek. Cinslere ayırmayı derste bırakıyorum neden sonra, her sınıf çıkışında. Ve cinsiyetsiz sevmeyi keşfediyorum, teneffüs ederken hayat dersini. Niye dersler, gerçeklerle örtüşmüyor bazen? Sayısala vurmanın imkansızlığı bölüyor aşk uykularımı. Ben zamansız sevmişim diyorum, daha çoook beklemeli… Zormuş k/adın olmak, seni beklerken bir köşede çok iyi anlıyorum. Sayacağımdaki renkli boncuklar geliyor aklıma. Ben o renkliliği arıyorum. Her boncuktan farklı şekiller üretirdik bilirsin. Ayırmadan çok severdik birbirimizi. Kimse inançlı inançsız diye şekiller çıkarmazdı sayacağından, örtülü örtüsüz diye dizilmezdi rengarenk boncuklar. Hayır! Ben bu kadar çabuk değişmemeliyim. Aşk olmalı daima vazgeçilmezim.

”Bir kez gönül yıktın ise bu kıldığın namaz değil.” Gönül evimde iki yavru kuş… Hâlâ senden kalan nağmeleri şakıyor. Onlar kirlenmemişlikleriyle inadına aşkı, sevgiyi anlatıyor içimde bir yerlerde. İki gönlü bir yapmanın mutluluğuyla cıvıldaşıyorlar. Biliyorum kırık kalp bırakmamalıyım hiçbir köşede ben de. K/adın olmanın yükünü kuşların cıvıltılarıyla hafifletiyorum. Elimden geldikçe ben de eşlik ediyorum bu koroya. Seni unuttuklarımda buluyorum.

...

Şimdi hep k/adını taşıyor zaman. K/adın olmanın sınavını veriyor çocuk yüreğim. Ne kadar bağırsam “Sen!” diye bir köşede, kuşların çığlıklarını dindiremiyorum. Seni s/ayıklıyorum ben de geçmiş zamanlardan. K/adın olmak biraz da dolaşmak mı dersin, kuytularda? Belki hayatın t/adı "aşk"… Belki k/adınlığın bedeli, adsız yaşamak… Ve seni beklemek bir ömür… Gelmeyeceğini bile bile..Aşk budur belki de. Onun yoluna yüreğini k/oymak… Hayatın başı –sonu işte bu. Bir köşede k/adın olmak…

İçindeymişik, yeşilmişik, sazmışık….


Şule Meryem Canpolat

www.hayatadokun.net 'ten alınmıştır.